Ritueelbegeleider.nl
Uitvaartspeech voor je moeder
Nu je moeder is overleden, sluit je een tijdperk af. Je wilt daarom graag iets over haar vertellen.
Hieronder krijg je 3 verschillende voorbeelden voor jouw uitvaarttoespraak.
- Persoonlijke herinneringen aan Lies
- Een levensbeschrijving van Martine
- Voor mama Debora bij een gedicht
Schrijf daarna met de gratis online handleiding: hoe schrijf je een uitvaartspeech zelf een goede toespraak.
Met een gerust hart speechen? Stuur je speech in voor persoonlijke feedback.
speech versturen
06 19 40 40 97
Voorbeeld 1:
Samira houdt een uitvaartspeech voor haar moeder Lies
Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik als eerste aan haar stem. Waarmee ze liedjes voor me zong als ik ging slapen. Ze zong trouwens altijd, als ze in haar eentje in de kamer was beneden dan hoorde je het boven. En als ze in de auto zat. Ze zou denk ik de liedjes die we vandaag voor haar draaien allemaal keihard kunnen gaan meezingen. Misschien doet ze dat wel ook, ergens.
Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik ook aan de naaimachine. Als ik als kind ’s avonds wakker werd, dan hoorde ik het zoemen en ratelen en af en toe de knip van een schaar. En dan klopte mijn hart snel omdat ik dacht zou het voor mij zijn, tot ik weer in slaap viel. En vaak hing er dan de volgende morgen een nieuw jurkje of een truitje of een broek over mijn stoel, en als ik dat dan aandeed dan leek het wel of ze zelf verrast was en dan zei ze altijd “draai eens rond dan kan ik je bewonderen.”
Als ik aan mijn moeder denk, dan zie ik de stoere trotse en zelfstandige vrouw die ze was. Hoe ze altijd klaar stond voor anderen. En hoe ze opkwam voor anderen. Ze kon absoluut niet tegen onrecht. Ik weet nog dat een van de leraren me op een gegeven moment de klas uit had gestuurd, terwijl ik niet zat te praten maar anderen wel. Toen ik dat thuis vertelde heeft ze meteen de telefoon gepakt en de leraar opgebeld. Aan de andere kant moest ik ook niet proberen om te liegen. Ze keek dwars door je heen.
Als ik aan mijn moeder denk, dan denk ik hoe blij ik ben dat ze nog op mijn bruiloft kon komen. We hebben er samen zo naar uitgezien en je hebt echt gevochten om erbij te kunnen zijn mam. Ik ben zo blij dat Kim jou nog heeft leren kennen. En dat we als we later kinderen krijgen we ze samen over jou kunnen vertellen. Want dat zullen we doen. Je bent niet weg mam, nooit. We houden van je.
Voorbeeld 2:
Cornel spreekt op de crematie van zijn moeder Martine
Dag, mijn naam is Cornel, ik ben het tweede kind van Martine, en ik mag jullie mede namens mijn zussen Petra en Marlon iets over haar vertellen.
Onze moeder werd in 1943 geboren als derde van zeven kinderen. Ze was te jong om iets mee te krijgen van de oorlog, en haar ouders hebben daar later ook niet zoveel over verteld. Vanwege het werk van haar vader bij de spoorwegen, verhuisde het gezin in haar jeugd regelmatig. Vriendinnetjes op school moest ze daardoor vaak loslaten, maar ze zag daarom het geluk dat ze in een groot gezin opgroeide: je had elkaar. Die hechte band met broers en zussen is er altijd gebleven.
Na de basisschool in afwisselend Breda en Ommen, ging Martine naar de Mulo in Arnhem. Daar ging ze ook naar de Kweekschool. Ze vertelde graag over die jaren, en heeft op haar eerste werkplek vriendinnen voor het leven gemaakt. Een paar daarvan zijn hier vanmiddag ook aanwezig.
Op haar 20e leerde ze pap kennen. Dat was op de Bredase najaarskermis. Hendrikus Antonius Maria Bosch, zoon van een echt katholiek arbeidersgezin. Liefde op het eerste gezicht was het niet. Maar ze spraken nog eens af, en dat haar vriendin Els een oogje had op Henks vriend Cornel (precies, waarnaar ik genoemd ben) hielp daarbij ook wel mee. Ze kregen verkering en trouwden in ‘65. En ja, wat nu onvoorstelbaar is, Martine moest toen stoppen met werken.
(Cornel vertelt hierna over hoe het gezin groeide, over de regels thuis, over de vakanties en over de reis die zijn ouders na hun pensioen maakten. Ook haalt Cornel nog aan hoe zijn moeder als oma was voor de kleinkinderen. Als laatste vertelt hij over de ziekte van zijn moeder. Hij sluit af met “Bedankt mam, voor alles, we zullen je nooit vergeten.”)
Onze moeder werd in 1943 geboren als derde van zeven kinderen. Ze was te jong om iets mee te krijgen van de oorlog, en haar ouders hebben daar later ook niet zoveel over verteld. Vanwege het werk van haar vader bij de spoorwegen, verhuisde het gezin in haar jeugd regelmatig. Vriendinnetjes op school moest ze daardoor vaak loslaten, maar ze zag daarom het geluk dat ze in een groot gezin opgroeide: je had elkaar. Die hechte band met broers en zussen is er altijd gebleven.
Na de basisschool in afwisselend Breda en Ommen, ging Martine naar de Mulo in Arnhem. Daar ging ze ook naar de Kweekschool. Ze vertelde graag over die jaren, en heeft op haar eerste werkplek vriendinnen voor het leven gemaakt. Een paar daarvan zijn hier vanmiddag ook aanwezig.
Op haar 20e leerde ze pap kennen. Dat was op de Bredase najaarskermis. Hendrikus Antonius Maria Bosch, zoon van een echt katholiek arbeidersgezin. Liefde op het eerste gezicht was het niet. Maar ze spraken nog eens af, en dat haar vriendin Els een oogje had op Henks vriend Cornel (precies, waarnaar ik genoemd ben) hielp daarbij ook wel mee. Ze kregen verkering en trouwden in ‘65. En ja, wat nu onvoorstelbaar is, Martine moest toen stoppen met werken.
(Cornel vertelt hierna over hoe het gezin groeide, over de regels thuis, over de vakanties en over de reis die zijn ouders na hun pensioen maakten. Ook haalt Cornel nog aan hoe zijn moeder als oma was voor de kleinkinderen. Als laatste vertelt hij over de ziekte van zijn moeder. Hij sluit af met “Bedankt mam, voor alles, we zullen je nooit vergeten.”)
Voorbeeld 3:
De toespraak van Liz bij de begrafenis van haar moeder Debora
Mijn naam is Liz, ik ben de tweede dochter van Ben en Debora. Ik begin met een gedicht, het heet Weggaan en is van Rutger Kopland
Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Op een gekke manier verwoordt dit gedicht hoe wij als gezin de ziekte en het overlijden van onze mama en vrouw Debora hebben ervaren. Haar ziek zijn begon sluipend. Op kousenvoeten verdwenen steeds kleine stukjes herinnering, kleine brokjes interesse in de wereld, in de mensen om haar heen. En uiteindelijk kwam daar dan dat moeilijke moment dat ze niet meer thuis kon wonen en we haar naar Het Zonneheem hebben gebracht.
Je hebt haar daar zo trouw bezocht pap. En altijd als je daar kwam leek het alsof ze op je had zitten wachten. “Ben je daar eindelijk, Ben?” En jij die dan zei: “ik Ben er altijd.” Jullie grapje. Fijn en pijnlijk. En uiteindelijk sloop ook die herkenning de deur uit, eerst van ons haar dochters en uiteindelijk ook van haar Ben. We herinneren ons haar zó anders. Actief, aanwezig, vol aandacht. Allesbehalve stil. Kwam je op een familiebijeenkomst, of het nu die van de Wachters was of de Van Dammen, je hoorde als je binnenkwam direct of mam en pap er al waren. Haar lach herkende je uit duizenden, overal bovenuit.
De rollen in het gezin waren duidelijk verdeeld. Ben werkte, maakte lange dagen en maakte carrière. Debora zorgde voor het huis en voor ons als kinderen. Pas toen ik op de middelbare school zat, ontdekte ik hoe slim ze eigenlijk was. Tot en met de 6e kon ze me helpen met alle vakken, of het nu Frans was of Wiskunde. Ik heb haar wel eens gevraagd of ze niet had willen doorleren vroeger. Dan haalde ze haar schouders op en zei: ach, kind, achteraf is het rustig wonen, en ik ben heel gelukkig hoor.
En dat was ze. Als iemand een talent had om gelukkig te zijn dan was Debora het wel. Uitbundig gelukkig. We konden voor vanmorgen geen foto vinden waarop ze niet breed lachend te zien was.
Lieve mam, je blijft iemand op wie wordt gewacht. We nemen afscheid van je vanmorgen. En toch blijf je.
Vaarwel.
Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Op een gekke manier verwoordt dit gedicht hoe wij als gezin de ziekte en het overlijden van onze mama en vrouw Debora hebben ervaren. Haar ziek zijn begon sluipend. Op kousenvoeten verdwenen steeds kleine stukjes herinnering, kleine brokjes interesse in de wereld, in de mensen om haar heen. En uiteindelijk kwam daar dan dat moeilijke moment dat ze niet meer thuis kon wonen en we haar naar Het Zonneheem hebben gebracht.
Je hebt haar daar zo trouw bezocht pap. En altijd als je daar kwam leek het alsof ze op je had zitten wachten. “Ben je daar eindelijk, Ben?” En jij die dan zei: “ik Ben er altijd.” Jullie grapje. Fijn en pijnlijk. En uiteindelijk sloop ook die herkenning de deur uit, eerst van ons haar dochters en uiteindelijk ook van haar Ben. We herinneren ons haar zó anders. Actief, aanwezig, vol aandacht. Allesbehalve stil. Kwam je op een familiebijeenkomst, of het nu die van de Wachters was of de Van Dammen, je hoorde als je binnenkwam direct of mam en pap er al waren. Haar lach herkende je uit duizenden, overal bovenuit.
De rollen in het gezin waren duidelijk verdeeld. Ben werkte, maakte lange dagen en maakte carrière. Debora zorgde voor het huis en voor ons als kinderen. Pas toen ik op de middelbare school zat, ontdekte ik hoe slim ze eigenlijk was. Tot en met de 6e kon ze me helpen met alle vakken, of het nu Frans was of Wiskunde. Ik heb haar wel eens gevraagd of ze niet had willen doorleren vroeger. Dan haalde ze haar schouders op en zei: ach, kind, achteraf is het rustig wonen, en ik ben heel gelukkig hoor.
En dat was ze. Als iemand een talent had om gelukkig te zijn dan was Debora het wel. Uitbundig gelukkig. We konden voor vanmorgen geen foto vinden waarop ze niet breed lachend te zien was.
Lieve mam, je blijft iemand op wie wordt gewacht. We nemen afscheid van je vanmorgen. En toch blijf je.
Vaarwel.
Wil je zelf een gedicht gebruiken tijdens je uitvaartspeech? Op deze site vind je een aantal inspirerende troostgedichten.
naar gedichten
Ontdek nog meer voorbeelden van uitvaartspeeches
Voor een simpele handleiding vol inspirerende voorbeelden gebruik je mijn gratis tutorial:
handleiding uitvaartspeech
Je krijgt gratis heldere en complete uitleg over:
- hoe je de informatie voor je toespraak verzamelt
- welke rode draad je kiest
- wat je verhaal een sterke opbouw geeft.
Wil je dat ik even meelees, voor jou schrijf of namens jou speech?
neem contact op
06 19 40 40 97
